سلام . يکوقتي ما از اصل " وجود خداوند " بحث مي کنيم و ثابت ميکنيم که خداوند وجود دارد اين بحث هيچ مشگلي ندارد و بلکه عملا در روايات ما را بدان تشويق کرده اند و ائمه معصومين نيز در مناظرات از دلائل عقلي استفاده کرده اند بنا بر اين اصل اثبات وجود خداوند نه از ديدگاه عقل منعي دارد و نه ائمه اطهار مانع آن شده اند . ولي يکوقتي ما مي خواهيم در مورد " ماهيت خدا " بحث کنيم و چستي او را معين و مشخص کنيم اين انسان را به گمراهي مي کشاند چرا که خداوند اصلا ماهيت ندارد همچنانکه در فلسفه نيز اين امر ثابت شده است { در فلسفه گفته شده : ماهيت يک شي حد و مرز آن شي ميباشد و خداوندي که بي حد و حصر است ماهيت ندارد } و چيزيکه ماهيت نداشته باشد و حد و حصر آن براي انسان قابل هضم نباشد طبيعتا انسان را به گمراهي مي کشاند . بنا بر اين امام صادق عليه السلام در آن حديث مشهور نميخواهند از بحث کردن اصل وجود خدا منع کنند بلکه حضرت منع مي کنند از تفکر در ماهيت او چرا که ماهيت خداوند بي حد و حصر است و انسان نمي تواند ماهيت او را با عقل ناقص بشري درک کند دوست عزيز يک مثال ساده عرض کنم : يکوقتي شما در اين جهت فکر مي کنيد که خدا چيست ؟ آيا هوا است ؟ آيا بمانند ابر است ؟ و ... و... هزاران سوال ديگر که در ذهن خود مرور مي کنيد وقتي به نقطه ثابت و محکمي نرسيديد و نتوانستيد پيش خود ماهيت و چيستي و حد و مرز خداوند را پيدا کنيد آنوقت زمينه انکار اصل وجود خداوند در وجود شما مهيا مي شود . اين است معناي کلام امام صادق عليه السلام که فرمود : در ذات او فکر نکنيد که منجر به کفر مي شود .